Zeldzame doornhaai aangespoeld op Texel
Texel – Een bijzondere vondst op het strand van Texel. Daar is woensdag namelijk de zeldzame doornhaai aangespoeld. Het dier was al een tijdje dood toen het werd aangetroffen. Dat meldt Ecomare.
Wandelaarster Pascalle Jacobs trof de doornhaai woensdag bij paal 9 aan tijdens een strandwandeling. Door de stekel en vinnen wist Jacobs al gauw dat het om de zeldzame doornhaai ging. Het dier miste een deel van het achterlijf. De totale lengte, inclusief de missende staart, wordt geschat op 1.20 meter.
Doornhaaien komen voor in de Noordzee en de Atlantische en Grote Oceaan. Deze kraakbeenvissen kwamen vroeger nog in talrijke en wijdverbreide mate voor. Soms kwamen ze ook in lokaal grote aantallen voor. Door intensieve visserij is het aantal doornhaaien echter sterk gedaald. “Langs de Nederlandse kust zijn ze zeldzaam, daarom worden ze ook niet vaak op het strand gevonden”, meldt Ecomare. “De laatste keer was in 2021 op het strand van Zoutelande in Zeeland. Voor zover bij ons bekend is er nog niet eerder een doornhaai op het strand van Texel gevonden.”
Stekel
De doornhaai heeft zijn naam te danken aan de twee grote stekels bij de voorrand van de rugvinnen, die bij sommige soorten giftig zijn. Aan deze stekels is hij altijd duidelijk te herkennen. In het Noordzee-aquarium van Ecomare zwemt ook een doornhaai.
Eén gedachte over “Zeldzame doornhaai aangespoeld op Texel”
De woordkeuze in de eerste zin gaf me een bijzonder tweeslachtig gevoel. Ik begrijp hem wel overigens, de´keuze´voor ́bijzondere vondst´maar wanneer je er wat beter en meer over nadenkt besef je al snel dat de mens spijtig genoeg niet anders kan (en dus ook de journalist niet) dan de gevolgen van zijn bestaan buiten zijn eigen kleine en kortdurende verantwoordelijkheid en blikveld neer te leggen. Door er een geschiedenis van de haaiensoort bij te vertellen scheid je als schrijver namelijk gevoelsmatig het oorzakelijk verband tussen je eigen bestaan en het vrijwel uitsterven van de Doornhaai. Een beetje zoals dat onze kinderen al wordt aangeleerd via kleurige plaatjes van de ́Dodo ́ in boeken met een achtergrond verhaaltje erbij. ´Schrift´ creëert een veilige afstand.
Doornhaaien kwamen net als tientallen andere soorten vis wijdverbreid voor, ze waren zelfs talrijk maar legden het loodje door de intensieve visserij, wordt er opgemerkt in het artikel. Ik zou zelf daarom niet hebben gekozen voor een bijzondere maar juist voor een ´tragische´ vondst en wel met name omdat het dier zo zeldzaam geworden is. Slechts om de paar jaar wordt er immers nog maar een enkele van die specifieke haaiensoort gevonden.
Nu eet ik graag vis en zelfs vrijwel elke dag, hoewel de gezondheidsraad dat afraadt vanwege de hoeveelheid microplastics en het gehalte aan giftige stof in de vis zelf. Ik besloot het advies echter in de wind te slaan want ik vond de smaak van vis altijd onovertroffen en zal daarom ook nog wel vis blijven eten maar tegenwoordig tot mijn eigen spijt niet meer in volle onschuld. Voordat ik mijn eerste hap neem denk ik nu eerst; ́na mij de zondvloed ́. Ik heb namelijk voor mijn gemoedsrust al enige tijd geleden besloten om ten langen leste dan ook maar bij mezelf het bewustzijn over het oorzakelijk gevolg van mijn eigen bestaan definitief dwars doormidden te knippen. En wel op die momenten dat het mij nu net toevallig zo uitkomt. Eigenlijk een beetje zoals ´schermkijkers´ dat doen wanneer ze beoordelen of een vissoort (nog) wel in hun ´profiel´ past.